ABRvS, 25 januari 2012. Eerder heb ik aandacht besteed aan een uitspraak van de Afdeling van 23 maart 2011. In die zaak had het bestuursorgaan aanvankelijk een last onder dwangsom opgelegd aan vennootschap A, terwijl het de last aan vennootschap B had willen opleggen. Vervolgens wijzigde het bestuursorgaan de tenaamstelling van de last en betoogde het dat deze wijziging geen besluit was onder verwijzing naar een uitspraak van de Afdeling van 11 januari 2000 (zaaknummer 199900635/1).
De Afdeling oordeelde toen dat die vergelijking niet opging omdat in de zaak uit 2000 evident sprake was van een kennelijke verschrijving. De vennootschap die in eerste instantie was aangeschreven bestond niet bestond en het was zonder twijfel duidelijk dat bedoeld was om vennootschap X aan te schrijven. In dit geval bestond vennootschap A wel.
De uitspraak van 25 januari 2012 betreft een vrijwel identieke situatie. Het college van B en W van Scherpenzeel legt een last onder dwangsom op aan vennootschap A. Bij beslissing op bezwaar wijzigt het college de tenaamstelling in vennootschap B en C. De rechtbank verklaart het beroep tegen deze beslissing ongegrond.
In hoger beroep overweegt de Afdeling dat de wijziging tenaamstelling niet alleen een besluit is, maar jegens de vennootschappen B en C als primair besluit geldt. Dat brengt de Afdeling tot de conclusie dat de rechtbank niet bevoegd was en het beroepschrift als bezwaarschrift had moeten doorsturen aan het college ter verdere afhandeling.
Dit oordeel van de Afdeling is verrassend te noemen. Eerder heeft de Afdeling immers uitgemaakt dat een bestuursorgaan bij beslissing op bezwaar kan besluiten dat de last onder dwangsom aan een ander wordt opgelegd, mits die ander is gehoord en de grondslag van de last niet wordt verlaten. Dat besluit maakt dan onderdeel uit van de beslissing op bezwaar en wordt niet als nieuw primair besluit gezien.
Zou de Afdeling nu met deze lijn van de jurisprudentie hebben willen breken?
LJN: BV1856
Geen opmerkingen:
Een reactie posten